Kelimeleri yan yana getirip anlamlı cümleler kurmak o kadar zor geliyor ki.. Üstelik içimdeki her neyse bir an önce çıkmak istiyor. Ve ben zehri akıtmanın sadece yazılı halini biliyorum. Sanırım onu da unuttum artık.
Bitti. "Belki, bi ihtimal, şansım yaver giderse"... kelimelerimi de İstanbulda bıraktım dönerken. Hepi topu bir buçuk yıl yaşadım. Öyle az güldürdü ki, anlattı bana; aslında mutlu olmayı değil bir şeyler öğrenmenin bana iyi geldiğini. Belki de bu yüzden hiç keşkem olmadı orada. Zor anlar, başka türlü insanlar, başka başka türlü dostluklar,başka türlü dudaklar, ruhsuz bedenler, içinde kan dolaşmayan sıcacık eller, hiç kesişmeyen gözler gördüm. Üstüme sinen bütün kokusuyla bıraktım o güzel, o suçsuz, o sessiz şehri..
Şimdiyse yine yeniden sıfırdan başlamalıyım. Ve her şeyi asla silmeden. Hepsini güzel, küçük odalara kitleyerek. Hepsinin kilidini de güzelce saklayacağım. Açılmaması gerekenleri de işaretlemeden. Hepsi karışsın birbirine. Yıllar sonra dönüp baktığımda hangisinin can yaktığını hatırlamayayım. Hepsi aynı tebessümü bıraksın dudaklarımda.
Yolumun bir gün kesişeceğini biliyorum. O şehrin en ücra sokaklarıyla, o adamlarla, o kadınlarla belki o dudaklarla.O zaman belki her şey daha güzel olmayacak ama daha farklı olacak. Alacak verecek bir şeyimiz kalmayacak birbirimizden. En fazla sarılıp hasret gidereceğiz. Ve asla kaldığımız yerden devam edemeyeceğiz.. Ama çok güzel güleceğiz. Sıcacık, yaz günü gibi hatırlayacağız hatırlamak istediğimiz şeyleri.
Hep geçmişten konuşmak istiyor olmak düşüncesi var şimdilerde. Umarım yaşayacağım günler, geçirdiklerimden daha öğretici daha az acı verici olur. Çünkü hayat çaydaki şekerin erimesini bekleyemeyeceğim kadar kısa.
Bursa'dan sevgilerle..
